ανθρωπέ μου, τι εχεις βγάλει?????? ευγε σου για την 2η φώτο. όλα μιλάνε σε αυτή την φώτο, ακόμα και η πρίζα και ο διακόπτης. στην 1η, ως αντι-crop που είμαι, δεν συμφωνώ με το κροπαρισμα, καμία σχέση με την 2η. συγχαρητήρια και για τις προηγούμενες δύο δημοσιεύσεις σου, την "προσσέγγιση" εννοώ. Την μία, αυτή που είναι και το χέρι του πειρατή μέσα, θα φέρεις το αρνητικό για να την τυπώσουμε στο χέρι.
Φίλε Λευτέρη, και εγώ δεν ήμουν σίγουρος για το κροπάρισμα για αυτό και μετά το σχόλιο σου αποφάσισα να την "ξεκροπάρω". Σε ευχαριστώ πολύ, όταν θα ανέβω Αθήνα θα φέρω πιστεύω κάμποσα αρνητικά.
Δεν πειράζει Λευτέρη, ήδη κάποιος άλλος μου είπε πως είναι καλύτερα έτσι. Ραφαήλ, σε ευχαριστώ και πάλι. Πρόκειται για την επικότητα της αναλογικής φωτογραφίας η οποία είναι η "πραγματική φωτογραφία" και δεν υπερβάλλω με αυτό που λέω.
Καλές και ωραίες οι φωτογραφίες αλλά δεν βλέπετε ότι είναι "κοκκιασμένες". Είπαμε είσαι εξαιρετικός αλλά θα πρέπει να προσέχεις λίγο αυτές τις λεπτομέρειες και ιδιαίτερα στις ασπόμαυρες.
Νίκο, με έκπληξη διαβάζω το σχόλιο σου. Σεβόμενος την παρατήρησή σου, αδυνατώ να καταλάβω εαν αντιλαμβάνεσαι την σχέση του κοκκιασμένου, όπως το αποκαλείς, και μάλιστα με την ασπρόμαυρη ιδιαίτερα φωτογραφία, όπως πάλι λες.... Κάπως μπερδεμένα μου φαίνονται. Μάλλον ξεχνάς ότι ο κόκκος στην α/μ φωτογραφία είναι χαρακτηριστικό της, από πολλούς δε και ζητούμενο, όταν μάλιστα το φιλμ είναι 400αρι και πάνω. Αυτό είναι δεδομένο. Όσον αφορά τον όρο εξαιρετικός φωτογράφος κανείς δεν τον χρησιμοποίησε ούτε για τον Γιάννη, ούτε για κανένα άλλον. Απλά παλεύουμε πάνω σε αυτό που αγαπάμε, όπως κι εσύ φαντάζομαι. Με εκτίμηση, leftgold
"Μια ανάμνηση, μια ιστορία, ένα ευγενικό πρόσωπο, τη νύχτα που ακούς τη ζωή ενός ανθρώπου πάνω σε μια ενοχλητική κόρνα. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στην εναλλαγή του ήλιου και του φεγγαριού, μεγάλη θύμιση πάνω σε ένα μικρό, αφηρημένο ποτήρι και ένα ακόμη μικρότερο πιάτο. Ένα φεγγάρι που πάνω του περπατάνε αγαπημένα πρόσωπα, μια αγκαλιά, μια διαμάχη, μια παρεξήγηση, μια λευκή εικόνα σε περιτριγυρίζει σε ένα πλοίο που ξενύχτησε μαζί με μια χαλασμένη τηλεόραση. Ένα ωραίο αστείο, πως μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση ένα ωραίο αστείο, ένα φιλί, τα λόγια που βγαίνουν από τα όμορφα χείλη της συντρόφου σου. -Όχι! Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, επιμένω στη δική μου αλήθεια, στο βάθος ενός ζωγραφιστού κήπου που δεν έχει τέλος, περπατάει, περπατάει το όμορφο εγγονάκι σου και δεν έχει τέλος, χάθηκες σε μια μεγάλη διεύθυνση. Μια παρεξήγηση, ένα συναίσθημα, ένα δυνατό γέλιο, ένας φίλος, ένα δάκρυ… Το λάθος, το λάθος, αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις με τίποτα. Σε κοιτάει με ένα ζευγάρι χιονισμένα, παιδικά γυαλιά, κάποια Χριστούγεννα.. Χίλια εννιακόσια…. Χίλια εννιακόσια…. Ποιός θυμάται; Γιατί τα Χριστούγεννα, έγιναν άλλα Χριστούγεννα και τα παιδικά γυαλιά θρυμματίστηκαν από μια σιδερένια πέτρα…
Λύπη και χαρά σε ένα χορευτικό που θυμίζει πόλεμο, το σωστό, πόσο περήφανος νιώθεις που διάλεξες το σωστό, σου δίνει πάντα μια θερμή χειραψία, σηκώνεται όρθιο όταν πας να το χαιρετήσεις. Μια μουσική, όταν βλέπεις τη νύχτα που κόλλησε στο στενό πεζοδρόμιο. Μια ζωή… η δική σου…" Δήμητρα Τσιρώνη
ανθρωπέ μου, τι εχεις βγάλει?????? ευγε σου για την 2η φώτο. όλα μιλάνε σε αυτή την φώτο, ακόμα και η πρίζα και ο διακόπτης.
ReplyDeleteστην 1η, ως αντι-crop που είμαι, δεν συμφωνώ με το κροπαρισμα, καμία σχέση με την 2η.
συγχαρητήρια και για τις προηγούμενες δύο δημοσιεύσεις σου, την "προσσέγγιση" εννοώ.
Την μία, αυτή που είναι και το χέρι του πειρατή μέσα, θα φέρεις το αρνητικό για να την τυπώσουμε στο χέρι.
Φίλε Λευτέρη, και εγώ δεν ήμουν σίγουρος για το κροπάρισμα για αυτό και μετά το σχόλιο σου αποφάσισα να την "ξεκροπάρω". Σε ευχαριστώ πολύ, όταν θα ανέβω Αθήνα θα φέρω πιστεύω κάμποσα αρνητικά.
ReplyDeleteάσε και την κροπαρισμένη, να δούμε εάν θα έχουμε κανένα σχόλιο και από αλλού!
ReplyDeleteΓιάννη έχεις αρχίσει να φτάνεις σε δυσθεώρητα επίπεδα επικότητας.
ReplyDeleteΓι' αυτές τις φώτο δεν έχω λόγια.
Δεν πειράζει Λευτέρη, ήδη κάποιος άλλος μου είπε πως είναι καλύτερα έτσι.
ReplyDeleteΡαφαήλ, σε ευχαριστώ και πάλι. Πρόκειται για την επικότητα της αναλογικής φωτογραφίας η οποία είναι η "πραγματική φωτογραφία" και δεν υπερβάλλω με αυτό που λέω.
Καλές και ωραίες οι φωτογραφίες αλλά δεν βλέπετε ότι είναι "κοκκιασμένες". Είπαμε είσαι εξαιρετικός αλλά θα πρέπει να προσέχεις λίγο αυτές τις λεπτομέρειες και ιδιαίτερα στις ασπόμαυρες.
ReplyDeleteΝίκος
Νίκο, με έκπληξη διαβάζω το σχόλιο σου. Σεβόμενος την παρατήρησή σου, αδυνατώ να καταλάβω εαν αντιλαμβάνεσαι την σχέση του κοκκιασμένου, όπως το αποκαλείς, και μάλιστα με την ασπρόμαυρη ιδιαίτερα φωτογραφία, όπως πάλι λες....
ReplyDeleteΚάπως μπερδεμένα μου φαίνονται. Μάλλον ξεχνάς ότι ο κόκκος στην α/μ φωτογραφία είναι χαρακτηριστικό της, από πολλούς δε και ζητούμενο, όταν μάλιστα το φιλμ είναι 400αρι και πάνω. Αυτό είναι δεδομένο.
Όσον αφορά τον όρο εξαιρετικός φωτογράφος κανείς δεν τον χρησιμοποίησε ούτε για τον Γιάννη, ούτε για κανένα άλλον. Απλά παλεύουμε πάνω σε αυτό που αγαπάμε, όπως κι εσύ φαντάζομαι.
Με εκτίμηση,
leftgold
"Μια ανάμνηση, μια ιστορία, ένα ευγενικό πρόσωπο, τη νύχτα που ακούς τη ζωή ενός ανθρώπου πάνω σε μια ενοχλητική κόρνα. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στην εναλλαγή του ήλιου και του φεγγαριού, μεγάλη θύμιση πάνω σε ένα μικρό, αφηρημένο ποτήρι και ένα ακόμη μικρότερο πιάτο. Ένα φεγγάρι που πάνω του περπατάνε αγαπημένα πρόσωπα, μια αγκαλιά, μια διαμάχη, μια παρεξήγηση, μια λευκή εικόνα σε περιτριγυρίζει σε ένα πλοίο που ξενύχτησε μαζί με μια χαλασμένη τηλεόραση.
ReplyDeleteΈνα ωραίο αστείο, πως μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση ένα ωραίο αστείο, ένα φιλί, τα λόγια που βγαίνουν από τα όμορφα χείλη της συντρόφου σου.
-Όχι! Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, επιμένω στη δική μου αλήθεια, στο βάθος ενός ζωγραφιστού κήπου που δεν έχει τέλος, περπατάει, περπατάει το όμορφο εγγονάκι σου και δεν έχει τέλος, χάθηκες σε μια μεγάλη διεύθυνση.
Μια παρεξήγηση, ένα συναίσθημα, ένα δυνατό γέλιο, ένας φίλος, ένα δάκρυ…
Το λάθος, το λάθος, αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις με τίποτα. Σε κοιτάει με ένα ζευγάρι χιονισμένα, παιδικά γυαλιά, κάποια Χριστούγεννα.. Χίλια εννιακόσια…. Χίλια εννιακόσια…. Ποιός θυμάται; Γιατί τα Χριστούγεννα, έγιναν άλλα Χριστούγεννα και τα παιδικά γυαλιά θρυμματίστηκαν από μια σιδερένια πέτρα…
Λύπη και χαρά σε ένα χορευτικό που θυμίζει πόλεμο, το σωστό, πόσο περήφανος νιώθεις που διάλεξες το σωστό, σου δίνει πάντα μια θερμή χειραψία, σηκώνεται όρθιο όταν πας να το χαιρετήσεις.
Μια μουσική, όταν βλέπεις τη νύχτα που κόλλησε στο στενό πεζοδρόμιο.
Μια ζωή… η δική σου…"
Δήμητρα Τσιρώνη